Opruimwoede

Zo eens in het jaar heb ik er last van. Meestal net na Oud en Nieuw als de kerstboom en ballen weer voor een jaar de woonkamer uit zijn. Dan krijg ik het op mijn heupen en moet ons hele huis aan een opfrisbeurt geloven.

Dit jaar komt mijn schoonmaakdrift al eerder. Na een heerlijk kerstweekend word ik ’s morgens wakker met een opgejaagd gevoel in mijn lijf. Mijn handen jeuken om de zolder lekker uit te mesten. Direct na het ontbijt plant ik mijn kinderen voor de televisie en ga ik, gewapend met een rol vuilniszakken, naar boven om daar eens flink huis te houden.

Het resultaat mag er zijn. Een half uur later sta ik met zweetparels op mijn voorhoofd naast zes zakken vol troep.

Zo netjes heeft mijn zolder er in tijden niet uitgezien. Mijn drift is nog niet getemd. Dit smaakt naar meer!

Beneden zijn de kinderen nog braaf tv aan het kijken. Voor mij de uitgelezen kans om hun slaapkamertjes ook eens grondig te inspecteren; een bonte verzameling van bergen speelgoed, tekeningen, frutsels en prullaria. Hier valt zeker eer aan te behalen! Dino’s zonder kop, auto’s zonder wielen, oude knutselwerkjes en kapotte knuffelbeesten gooi ik zonder pardon weg. Ook de muffe badspeeltjes moeten het ontgelden.

Na deze inspanning heb ik in totaal tien zakken vol met troep verzameld. Tevreden met het behaalde succes loop ik naar beneden om een welverdiende kop koffie voor mezelf in te schenken. De kinderen zijn inmiddels op hun kamers gaan spelen. Net als ik denk: “ Goh, wat is het toch stil boven.”, hoor ik een harde gil en een luid gebrul: “Mamma!”

Geschrokken ren ik de trap op. Ergens halverwege tref ik twee huilende kinderen aan die mij verwijtend aankijken. Mijn zoon heeft een verkreukte tekening in zijn handen en een dino zonder kop. Mijn dochter staat verloren met een stoffige macaroniketting te zwaaien. Dikke tranen rollen over haar wangen.

Meteen begrijp ik wat er aan de hand is. Mijn lieve schatten zijn naar zolder gegaan en hebben nieuwsgierig in de mysterieuze, grijze zakken gespiekt. Daar hebben zij een bijzonder schokkende vondst gedaan: Mamma heeft stiekem al hun favoriete spulletjes weggenomen. Wat gemeen! Ik heb heel wat uit te leggen!

 “Dit is precies mijn lievelingstekening,” snikt mijn zoontje. Mijn dochter is zo in de war dat ze helemaal niet meer kan praten. Een naar schuldgevoel komt boven drijven. Wat heb ik gedaan? Ben ik dan toch iets te rigoureus te werk gegaan?

Terwijl ik het leed probeer te verzachten door alle tekeningen met de strijkbout glad te strijken en op mijn knieën elk marconistukje op te sporen, moet ik lijdzaam toezien hoe de kapotte auto’s, dino’s, knuffels, papiertjes en andere prullen weer van de zolder naar de slaapkamers worden gebracht. Van de tien zakken blijven er nog maar vier over.

Ik neem mezelf voor dat ik bij de eerstvolgende opruimwoede de winst niet meer in huis laat staan, maar meteen in de kofferbak gooi en in treinvaart door rij naar de vuilstortplaats.

Dit moment, schat ik, zal pas over een jaar zijn. Iedereen kan weer opgelucht adem halen. Ik heb mijn bui voor dit jaar gelukkig weer gehad.