Matte! ( judoterm, een tijdelijke onderbreking van de wedstrijd.)

“ Mam, ik heb buikpijn,” klaagt mijn zoontje. Zijn gezicht ziet zo wit als zijn judopak.

Ik ken het verschijnsel. Zo gaat het iedere keer.

Voordat we de dojo binnenlopen fluistert hij: “ Mam, je gaat toch niet weer zo hard roepen als de vorige keer?”

“ Ik? Natuurlijk niet,” zeg ik verbaasd. Ik neem me voor me in te houden dit keer.  

Ik zoek een plek op de tribune.

Tegenover me zitten zes zenuwachtige achtjarigen met gele band.

Ik screen ze één voor één.

Het wordt moeilijk, maar niet onmogelijk.

Ik zoek oogcontact met mijn zoon en maak een stevige vuist: “Zet hem op!”

De eerste pot wint hij met gemak.

“ Goed zo!” jubel ik enthousiast.

De tweede tegenstander is feller. Mijn zoontje verliest.

Teleurgesteld loopt hij naar zijn bank terug.

Weer zoek ik oogcontact en maak nu twee krachtige vuisten: “ Laat je niet kennen!”

In de derde en vierde wedstrijd laat hij zien wat hij waard is. Hij duwt, trekt en vecht.

Het publiek begint te joelen.

Ik kan me niet langer beheersen en ga er volledig in mee.

“ Hou hem vast! Hou vol!” gil ik.

Eindelijk klinkt het eindsignaal.

Maar dan.

De laatste partij volgt.

Ik zit nagelbijtend op het puntje van mijn stoel.

De tegenstander is zeker een kop groter. Mijn zoontje gaat onzeker tegenover hem op de mat staan.

“Kom op je kan hem hebben!” schreeuw ik vanaf de tribune. Mijn stem galmt door de zaal.

We hebben oogcontact, even maar.

Dan loopt hij vastberaden naar de scheidsrechter en fluistert hem iets in het oor.

De scheidsrechter roept hard: “Matte!” en maakt een bruusk gebaar.

Het publiek wordt muisstil, wat is er aan de hand?

Waarom wordt de pot nu stil gelegd?

Met driftige passen komt de scheidsrechter voor de toeschouwers staan.

“Wil de moeder van Lucas stoppen met schreeuwen. Hij zegt dat hij er last van heeft!” zegt hij streng.

Om mee heen klinkt zacht gegniffel.

Ik kan wel door de grond zakken!

Was ik niet vooraf gewaarschuwd?

Opvoedkundige programma’s laten ons zien dat kinderen, wanneer de emoties te hoog oplopen, baat kunnen hebben bij een time- out.

Over moeders wordt vaak niet gerept.

Toch weet ik dat een adempauze voor ons soms ook lang niet gek is.

Matte! lijkt dan een prima oplossing!